2019 Yaz Kitaplarım 2: İç Kitabı

Yazın son ayından herkese merhaba. Gerçi benim için yaz ekim ayına kadar sürüyor da, neyse. Hem okuyan hem de okuduğunu yazan bir okur-yazar olarak karşınızdayım. Pazar kahveleriniz bu saate kadar çoktan içilmiştir diye umuyorum. Günlük stalk dozunuzu da aldıysanız bu yazın ikinci kitabının yorumunu okumaya başlayabilirsiniz. Buyurunuz:

  Ece Temelkuran ile bir dergi yazılarını okuyarak tanıştım. Kendisi, alakasız şeylerden benzetme yapması, o benzetmeleri de şaşırtıcı derecede konuya uydurması ile meşhur bir yazar.  İç Kitabı’nda da bunu çokça yapmış. ”Ulan ne alaka abi ya” dediğim çok yer olsa da bu kitapta kendimi bulduğumu inkar edemeyeceğim.

  İç Kitabı, adından da anlaşılacağı üzere, bilakis yazarın ama ufak ufak da okuyucunun “iç” yolculuğunu anlatan, kısa metinler ve şiirlerden oluşan 140 sayfalık bir eser. İnstagram’da birkaç alıntısını paylaştığımda “Bu kitabın adı ne?” sorularına maruz kaldığımdan, birazcık da İnstagram kitabı olduğunu düşünüyorum. (İnstagram kitabı: İnstagramda paylaşmalık özlü sözler içeren, çoğu edebi eser niteliği taşımayan lakin edebi eser niteliği taşıyorsa da aşırı iyi olan kitap. ) Son sayfaları hariç ben bu kitabı çok sevdim.

  Son sayfaları da beğenmeme sebebim kendimden kaynaklı sanırım. Kitabı o kadar çok her yere taşıdım ki (benimle tatile gitti, benimle otobüs minibüs gezdi, benimle evi gezdi…) okumaktan bıktım.

  Ece Hanım da yaşama tarzı olarak kıskandığım/sevdiğim yazarlardan. Hatta düşünüyorum ki bundan bir otuz sene sonra kendisinin eserleri, Türk klasikleri arasına girecektir. Şu an, en azından benim çevremce, popülerliği yakalayamamış olması bir yandan acı ( çünkü hak ettiği değeri görmüyor) bir yandan da rahatlatıcı (çünkü popüler olan şeyleri çok çabuk tüketiyoruz, çünkü popüler olan şeylerin geneli gerizekalı kitleye hitap ediyor.)

   Severek okuduğum çoğu yazarın toprak altında olduğunu düşünürsem, Ece Hanım ile şöyle bir oturup kahve içmeyi, onun dünya görüşüyle ilgili sohbet etmeyi çok isterdim. Bu aynı anda beni korkutan bir istek aslında. Öylesine eksik hissediyorum ki kitaplar konusunda… Hala okunacak binlerce kitap var sonuçta. Kadıncağızın yanında “Sait Faik’in Abasıyanık kitabı…” gibi saçma sapan bir pot kırma olasılığım yüzde bin beş yüz.

  

   Hep alıntılar paylaşarak bitiriyorum ya kitap yazılarımı; bu sefer, kitabı özetler nitelikteki tek bir alıntıyla kapanış yapacağım. Ece Temelkuran’a saygılar…

“Biz böyle ölürüz. Kalbimizden giderek sona ereriz. 

Katılarak boğulacağını bildiği için asla o şarkıya başlamayanlar,
Kalbini çıkarıp son satıra koyması gerektiğini bildiği için şiirden yana ağzını açmayanlar,
Kafatasını çatlatacağı için “delirmekten”ten uzak duranlar,
Hareket tamamlandığında parçalanıp dağılması gerektiği için asla o dansa başlamayanlar,
Geri dönmeyi beceremeyecekleri, bir kez gitseler artık hep gideduracakları için asla çekip gitmeyenler,
Cümle bittiğinde ölmek zorunda kalacağı için lafa hiç başlamayanlar… 

Onlar bizdendir. Biz yapılan dansı, şiiri, cümleyi, delirmeyi, sözü bilmeyiz. Biz, bu dilleri bilmediğimiz için, kalbimizi yakarak öleceğiz.”

 İç yolculuklarımızdan tertemiz çıkabilmek dileğiyle...