Kapatıyoruz

Yazıya nasıl başlamalıyım bilmiyorum. Şu ilk cümleyi yazabilmek için bile en az yüz kez silme tutuşunu kullandım. Ama adım adım bu başlığı atmamın sebebini yazacağım size ve sonra bir kapanış yapacağım.

Şu an burada olmamın sebebi, değişme kararım. Kendimi bildim bileli hep bir mucize olmasını diledim. Fakat şu an dönüp bakıyorum da, o mucizeler olsun diye doğru dürüst bir çaba sarf etmemişim. 

Bir de hep kendimi harcamışım. İnsanlar iyi olsun diye kötü durumlar altına girmişim, bazı ilişkiler bozulmasın diye olanları alttan alıp kendimi sinir etmişim, böyle böyle de dış dünyaya karşı duvarlar örmüşüm. 

Artık yalnızca kendim için yaşayacağım. Aklımda belirlediğim bazı hedefler var, o hedeflere ulaşmak için dişimi tırnağıma takacağım. 

Çünkü bazen gerçekten bu dünyadan nefret ediyorum. Benim dışımdaki her şey itici geliyor. Şöyle bir etrafa bakıyorum, bir zamanlar saygı ve sevgiyle yaklaştığım her şey bana yanlış geliyor. Böylece gerçekten bu hayat beni tiksindiriyor ve kendimi tamamen kapatıyorum. Başkalarının kötü hayatlarını ya da sadece etrafımda olan küçük haksızlıkları değiştirmek istiyorum. Elimden bir şey gelmiyor, dışımdan görünmese de sinir hastası oluyorum. Ayrıca zaten mücadele edemeyecek kadar yorgunum, hem de bu yaşta.

Molaya ihtiyacım var. Kendim için yeni adımlar atmalıyım, daha dışa dönük olmalıyım, daha çok gözlem yapmalıyım ve elbette ki daha çok yaşamalıyım. Benim gibi olan herkes bunu yapmalı. Bu sonuna kadar özgüvenle ilgili bir şey. Bence bir kişi beğenmeyecek korkusuyla, topluluk tarafından güzel karşılanabilecek bir eylemi yapmaktan vazgeçmemeliyiz. Koca konuşmanın küçük bir kısmında kekeleyeceğiz diye konuşmaktan korkmamalıyız. 

Sadede geliyorum şimdi. Kapatıyoruz, çünkü artık hayallerime giden yolda daha ciddi şeyler yapmak istiyorum. Bu cümleyi belki de yetmiş bin defa kurdum: "Blogta hiçbir zaman okunmak ya da popüler olmak için yazmadım." Hep büyük hayallere sahiptim, düşüncelerimi yaymak, yanlış olan şeyleri değiştirebilecek güce ulaşmak istedim. Artık sadece burada yazmak, tek bir yazının alabileceği taş çatlasın 100-150 okunmaya ulaşmak beni hiç tatmin etmiyor. Mutsuz da ediyor üstelik. Sanki boşuna uğraşıyormuşum gibi hissetmeme neden oluyor. Hayallerime de yardımcı olmuyor.

Bu nedenle bir süre buranın kepenklerini indireceğim. Belki bir iki ay, belki bir iki yıl... Henüz ne kadar olacağını düşünmedim. Artık sadece bir sonraki adımımı planlayıp, sonrasında yapacaklarımı o adımı attıktan sonra değerlendireceğim. 

İstediğim şey mutlu olmak. Oturup düşündüm, beni gerçekten neyin mutlu edeceğini, kendi gözümde yine kendimi nasıl değerli kılabileceğimi daha iyi biliyorum. Bunun için de artık ipleri elime almalıyım. 

İşte geldim ve gidiyorum. Ben yazmaya hep devam edeceğim ama bir süre buradan uzak duracağım, yazının ana fikri bu. İleride görüşeceğiz yine, beni destekleyen herkesi çok seviyorum ayrıca çok teşekkür ediyorum.

Yeni kararların hiçbir zaman pişman etmemesi dileğiyle...