Hayata ne zaman hazır oluruz? İlk doğduğumuz anda mı, ergenlik döneminde mi, evlendiğimizde mi yoksa anne-baba olduğumuzda mı? Hiçbiri. Hayat, gözlerimizi kapatarak yürümeye benziyor bence. Yolda taşa takılıp düşebiliriz, birileriyle çarpışabiliriz ya da uzunca bir süre sağlam adımlarla koşabiliriz. Yürüdükçe ancak bulunduğumuz noktayı saptarız. Rotamızı içgüdülerimizle oluşturur, hedefe vardığımızda doğru yerde olup olmadığımızı anlarız. Fakat bizler hep yoldayızdır. Doğduğumuzdan öldüğümüze dek. Bu nedenle ezelden gelip sonsuza giden bir yürüyüş hali için de elbette bir hazırlık sürecinden bahsedilemez.
E peki öyleyse neden bu kadar çok hesap yapıyoruz? Yaşayalım gitsin. Biz durdukça dakikalar ilerliyor nasıl olsa... yaptığımız hesaplar bir türlü kar ettiğimiz noktayı göstermediğinde giden zaman, sadece ebedi yatakhanemize bir adım daha yaklaştırıyor bizi. Öyle oturup, mucizelerin ayaklarımızın altına serilmesini beklemek çok saçma.
