Karamsarlığımıza

  İnsan uzak bir yere varmayı aklına koyduğunda, önemli olan yolun nasıl geçeceği midir, yoksa

varılan yerin güzelliği mi?

 Ya da gerçekten bu iki etmenden ikisi de aynı anda önemli olamaz mı? Size en güzel bahçeleri, en güzel gökyüzünü, yıldızları, geniş salonları, ferah balkonları, hoş sohbetleri, en güzel yemekleri, pırıl pırıl parlayan denizi... her şeyin en iyisini vaat etseler de, çıplak ayakla çivilerin üzerinden o yolda yürür müydünüz? Peki ya başka bir senaryo uyduralım: Yol muhteşem, inanılmaz bir seyir keyfi var; fakat varacağınız yer ızdırap dolu, evinizden çıkar mıydınız?

 Daha yuvarlak bir soru sorayım öyleyse, her şeyi kapsayan: Konfor alanınızı terk eder miydiniz?

  Peki ya nedir bu tedirginlik? İlla birinden biri kötü olmak zorunda mıdır? Yol da güzel, durak da. Hayatın bir sınav kaynaklı olduğuna inandığımız için çoğumuz, kapılıyor gidiyoruz içimizdeki karamsarlığın tohumuna. Suluyoruz, suluyoruz büyütüyoruz onu. Oysa inanırsak, inanırsak her şeyi kendi ellerimizle güzelleştireceğiz belki.
  Kendi elimizle güzelleştirdiğimiz şey de, yolun zorluklarını temsil etmez mi öyleyse? Ben onun güzel olması için canımı dişime takıyorsam eğer, çırpınıyorsam sürekli gerçekten de o yol, durak, adına her ne derseniz deyin; güzel midir?

   Ah, bakın yine tuttu karamsarlığım. Karanlık düşünceler üşüşüyor zihnime. Bembeyaz bir sayfada mürekkep lekesi gibi... Anlamsız fakat bir kere o sayfayı kirletmiş ya, insan yazacağı şeyi yazarken gözünü o lekelerden alamıyor.

"Beni yaz." demiştin:

  Yazdım işte.
  Aslında insanın eline kalem kağıt almadan yazması çok basittir. Gözleri boşlukları doldururken kalbindeki, sözcükler dikilir kalır bir kardelen gibi göğsündeki. Yazdıkça yazar aklım senaryolar, bilmeceler… Böyle giderse paragraflar, benim bu gerçekliğe bağlantımı kesecekler.
  Her şey tuşlara basana dek. Sonra bir büyü, bir tılsım koparıp atar anlamları; yarı ölü, yarı canlı kelimeler sarar sayfa  kenarlarını. Bir harf devrimini, matbaa icadına dönüştürür gibi manasız ayaklanmaların infazcı meleği;  sonu olmayan bir yolculuğa adım atmış, almış başını kaçmış, sarsıyor kendi bedenini.
    Önceki hayatımda bir kış geçti üstümden; üstüne yüz kere, bin kere ölsem de soğuğu geliyor peşimden. Şimdi sen tutmuş bana belki de karın verdiği huzuru sunarken, nasıl güveneyim beyazın gölgesi bu kadar parlakken?
   Önceki hayatında belki bir yaz geçirdi seni kendinden. Savaşlarla, yıkımlarla dolu ışıl ışıl bir yaz. Derin sularda yüzerken, serin kalplerde boğulmuşsun avaz avaz. Ne yaparsam yapayım, bu güneşin ışığı, şemsiye altındaki birine az.