"Çocukluğun kendini saf bir biçimde akışa bırakması ne güzeldi. Yiten bu işte!"
Yine aynı mektupta söz ettiği gibi. Akışa müdahale söz konusu.
Çocukluk ne güzeldi. Onu güzel yapan her zaman bizim yerimize düşünen birileri olmasıydı galiba. En büyük sorumluluğumuz ev ödevlerimizdi. Hayata dair hiçbir şey bizler gözünde ayrıntı kazanmamıştı henüz. Öğle uykularımız vardı, oyunlarımız vardı.
İstediğimiz her şey olabilirdik o oyunlarda. Bir gün doktor, bir gün anne, bir gün aşçı, bir gün bir kelebek, belki bir peri... bir gün hiçbir şey... Sınırsız ihtimaller denizinde bembeyaz bir sayfaydık. Bir de o kadar küçükken insana her şey mümkün gelirdi. Mümkündü de. Neden olmasındı? Ölümden, sıkıntılardan, kötülüklerden uzak küçük bir çocuğun dünyasında neden her şey mümkün olmasın ki? Niçin tüm hayaller gerçekleşmesin?
Çocukluk... Zihnimde; ormanda emeklemeye başlayan, hiç durmadan ileri giden, büyüdükçe ayağa kalkan, biraz yürüyen, sonra koşmaya başlayan, her adımda boy atan büyüyen bir kavram. Katedilen her mesafede ceplerden bir değer eksiliyor sanki. Özgürlük duygusu, hayalperestlik, tatlı sevinçler... En sonunda, artık yetişkinlik evresindeyken, insanın karşısında bir uçurum çıkarıyor hayat. Atlamak zorunda olduğunuz bir uçurum. Sizi yerinizden, yuvanızdan, evinizden edecek bir uçurum. Belki sizi yeni bir yuvaya götürecek, belki de yere çakılmanıza sebep olacak bir uçurum.
Hep küçük kalamıyoruz maalesef. Ama hep bizim yerimize düşünebilecek birilerini arıyoruz. Bazen kendi zihnimizde kaybolduğumuzdan bu arayış. Ah, en basit, en sıradan olanımızın bile bin bir tane derdi var. Trilyonlarca plan yapılmalı, milyonlarca fikir yürütülmeli bu evrende. Hayat dediğimiz, akıl edebileceğimden daha da karmaşık bir olay. Bu karmaşayı hayal etmeyi denedikçe insanın göğsü sıkışıyor.
